Noodgedwongen
De Souvignier Gris is - de naam zegt het al - een 'gris'. Dat wil zeggen dat de bessen niet
wit zijn en niet blauw maar rood. Je maakt er een witte wijn mee (vgl. Pinot Gris), en als de pulpweking lang genoeg duurt komt er een
héél klein beetje van de kleurstof uit de schillen in de wijn. Je moet goed kijken, het is minder dan bij een
rosé, maar de kleur van de wijn is een beetje - vooruit - grijzig te noemen. Vandaar de naam. Un vin gris.
Hier een foto, vanmorgen in de wijngaard genomen:
Probleem is alleen, dat je de rode trossen vrij goed ziet,
ook door de blauwe vogelnetten heen. Beter dan de witte trossen van bijvoorbeeld de Johanniter.
Vandaar dat de vogels de afgelopen anderhalve week, meer dan de helft van de mooie
trossen, zoals de foto boven, hebben gereduceerd tot dit:
Een steevaste ochtendconferentie van zo'n 40 merels, en het
einde was nog lang niet in zicht. Omdat we nog een beetje over wilden houden,
om de wijn van deze soort op ons perceel toch dit jaar al wat te leren kennen, hebben we vanochtend
geoogst. Dan maar. Er was een kleine twee ons per plant over. (Gemiddeld 87 oechsle, donker-bruine pitjes.) En zeker, het waren jonge planten, maar het vooruitzicht was drie á vier keer zoveel. Omdat de stokken jong zijn (tweejarig), hingen de netten vrij los, verticaal langs de struik. De vogels vlogen tegen een tros en verorberden hem door het net heen.
Nu pulp maken, en daarna sap. Vergisten in een klein
ballonflesje. Micro-vinificatie. Ook weleens interessant. Intussen horen we berichten over een fatale virusziekte die op zijn beurt nu de merelstand dreigt te decimeren. We vinden dat echt vreselijk voor de merels.
Copyright (c) Jet Wester 2012
